لطفا صبر کنید ...
لطفا صبر کنید ...
پزشکان از اصطلاحات پزشکی “اضافه وزن” یا “چاقی” استفاده می کنند تا بفهمند که آیا فردی شانس بیشتری برای ابتلا به مشکلات سلامتی مرتبط با وزن دارد یا خیر.
اضافه وزن و چاقی چگونه تعریف می شوند؟
شاخص توده بدنی (BMI) از اندازه گیری قد و وزن برای تخمین چربی بدن افراد استفاده می کند. اما اگر بخواهید خودتان BMI را محاسبه کنید، ممکن است برایتان سخت باشد. یک راه ساده تر، استفاده از برنامه ای برای محاسبه BMI است.
پس از محاسبه BMI و رسم نتیجه بر روی نمودارهای استاندارد BMI، پزشکان از چهار دسته برای توصیف وزن کودکان 2 تا 19 ساله استفاده می کنند:
کمبود وزن: BMI زیر صدک 5
وزن طبیعی: BMI بیش از صدک 5 و کمتر از صدک 85
اضافه وزن: BMI بیش از صدک 85 و کمتر از صدک 95
چاق: BMI در صدک 95 یا بالاتر
برای کودکان کمتر از 2 سال، پزشکان به جای BMI از نمودارهای (وزن برای قد) استفاده می کنند تا تعیین کنند وزن کودکان با قد آنها مطابقت دارد یا خیر. کودک زیر 2 سال که در صدک 95 یا بالاتر باشد، اضافه وزن دارد.
BMI معیار کاملی برای اندازه گیری چربی بدن نیست و در برخی موارد می تواند گمراه کننده باشد. به عنوان مثال، یک فرد عضلانی ممکن است بدون اضافه وزن، BMI بالایی داشته باشد (عضله اضافی به وزن بدن اضافه می کند – اما چاق محسوب نمیشود). همچنین، تفسیر BMI ممکن است در دوران بلوغ، یا زمانی که کودکان در دوره های رشد سریع قرار دارند، دشوار باشد. به یاد داشته باشید، BMI معمولاً شاخص خوبی برای چربی بدن است، اما اندازه گیری دقیقی نیست.
اگر نگران وزن فرزندتان هستید، او را نزد پزشک ببرید. پزشک در مورد عادات غذا خوردن و فعالیت روزانه سؤال می کند و پیشنهاداتی در مورد چگونگی ایجاد تغییرات سالم در سبک زندگی ارائه می دهد. همچنین ممکن است پزشک آزمایش خون را برای بررسی برخی از مشکلات پزشکی مرتبط با چاقی کند.
بسته به BMI درخواست وضع و سلامتی فرزندتان، پزشک ممکن است شما را به یک متخصص تغذیه یا یک برنامه مدیریت وزن ارجاع دهد.
مواردی که می تواند به اضافه وزن فرد منجر شود عبارتند از عادات غذایی نامناسب، ورزش نکردن کافی، ژنتیک یا ترکیبی از اینها. عدم دسترسی به غذای سالم و مکان های امن برای فعالیت بدنی، چالشی برای بسیاری از خانواده ها است. به ندرت، افزایش بیش از حد وزن ممکن است به دلیل یک مشکل در غدد درون ریز، سندرم های ژنتیکی یا برخی داروها باشد.
رژیم غذایی و سبک زندگی
ما اغلب غذاهایی را انتخاب می کنیم که سریع و آسان هستند (از فست فود گرفته تا وعده های غذایی و میان وعده های فرآوری شده و از پیش بسته بندی شده) برنامه‌های پرمشغله می‌تواند زمان کمی برای درست کردن وعده‌های غذایی سالم‌تر یا انجام برخی ورزش‌ها باقی بگذارد.
به علاوه، زندگی مدرن بی تحرک است. بچه ها اغلب زمان بیشتری را به بازی با وسایل الکترونیکی می گذرانند تا اینکه به طور فعال بیرون بازی کنند. کودکانی که زمان زیادی را جلوی صفحه نمایش می گذرانند بیشتر در معرض اضافه وزن هستند. معمولا زمان تماشای تلوزیون در خواب افراد تداخل ایجاد میکند. کودکانی که خواب کافی ندارند بیشتر در معرض اضافه وزن هستند.
ورزش و فعالیت بدنی
بسیاری از کودکان فعالیت بدنی کافی ندارند. کودکان و نوجوانان بزرگتر باید هر روز ۱ ساعت یا بیشتر ورزش متوسط تا شدید داشته باشند، از جمله فعالیت های هوازی و تقویت عضلات و استخوان. کودکان 2 تا 5 ساله باید حداقل 3 ساعت در هر روز فعال باشند.
ژنتیک
ژنتیک می تواند در وزن بچه ها نقش داشته باشد. ژن های ما به تعیین نوع بدن و نحوه ذخیره و سوزاندن چربی در بدن کمک می کنند. اما ژن ها به تنهایی نمی توانند بحران چاقی فعلی را توضیح دهند. از آنجایی که هم ژن‌ها و هم عادت‌ها از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شوند، ممکن است چندین عضو خانواده با اضافه وزن دست و پنجه نرم کنند.
افراد یک خانواده معمولاً الگوهای غذایی، رفتار و سطح فعالیت بدنی مشابهی دارند. اگر والدین دارای اضافه وزن یا چاق باشند، احتمال اضافه وزن کودک افزایش می یابد.
افرادی که BMI بالایی دارند بیشتر در معرض مشکلات سلامتی مرتبط با وزن هستند. اینها عبارتند از دیابت نوع 2، فشار خون بالا و کلسترول بالا که همگی در گذشته به عنوان بیماری های بزرگسالان در نظر گرفته می شدند.
کودکان و نوجوانان دارای اضافه وزن ممکن است دارای موارد زیر نیز باشند:
عوامل خطر قلبی عروقی (از جمله فشار خون بالا، کلسترول بالا و دیابت) که در دوران کودکی ایجاد می شوند می توانند منجر به بیماری قلبی و سکته در بزرگسالی شوند. پیشگیری یا درمان اضافه وزن و چاقی در کودکان ممکن است به محافظت از آنها در برابر این مشکلات با افزایش سن کمک کند.
کودکان همچنین ممکن است مشکلات عاطفی داشته باشند (مانند عزت نفس پایین)، و ممکن است توسط همسالان مورد آزار و اذیت، آزار و اذیت قرار گیرند یا طرد شوند. کودکانی که از وزن خود ناراضی هستند ممکن است در معرض خطرات زیر باشند:
جلوگیری از اضافه وزن کودکان به معنای انتخاب خانواده شما در نحوه غذا خوردن و ورزش کردن است. کمک به کودکان برای اتخاذ یک سبک زندگی سالم با والدینی آغاز می شود که الگو مناسبی برای ایشان هستند.
برای حفظ وزن مناسب بچه‌ها در هر سنی، سبک زندگی مناسب خانواده بسیار تاثیر گذار است . تغذیه سالم و ورزش را به یک عادت خانوادگی تبدیل کنید. با اجازه دادن به فرزندانتان در برنامه ریزی و تهیه وعده های غذایی سالم، آنها را درگیر این سبک زندگی کنید. هنگام خرید مواد غذایی آنها را همراه داشته باشید. به آنها بیاموزید که چگونه انتخاب های غذایی خوبی داشته باشند.
سعی کنید از این اشتباهات رایج اجتناب کنید:
به بچه ها برای رفتار خوب پاداش ندهید یا سعی نکنید با شیرینی ها یا خوراکی ها رفتار بد را متوقف کنید. با پزشک خود در مورد راه های دیگر تغییر رفتار صحبت کنید.
روند اجبار و زور نداشته باشید. حتی نوزادان شیشه شیر یا سینه را پس میزنند تا سیگنال‌هایی ارسال کنند که سیر شده‌اند. اگر بچه ها راضی هستند، آنها را مجبور نکنید که به خوردن ادامه دهند. این ایده را تقویت کنید که آنها باید فقط زمانی که گرسنه هستند غذا بخورند و زمانی که سیر شدند دست از غذا بکشند.
در مورد “غذاهای بد” صحبت نکنید یا تمام شیرینی ها و تنقلات مورد علاقه را به طور کامل ممنوع نکنید. بچه ها ممکن است طغیان کنند و در خوردن غذاهای ممنوعه خارج از خانه زیاده روی کنند یا شیرینی را دزدکی وارد خانه کنند! بیشتر اوقات غذاهای سالم سرو کنید و هر چند وقت یکبار شیرینی بگیرید.
توصیه های دیگر برای کودکان در تمام سنین:
از تولد تا یک سالگی: علاوه بر فواید فراوان دیگر، شیرمادر ممکن است به جلوگیری از افزایش وزن بیش از حد کمک کند. توصیه های پزشک خود را در مورد زمان معرفی غذاهای جامد دنبال کنید.
سنین ۱ تا ۵ سالگی: عادت های خوب را زود شروع کنید. با ارائه انواع غذاهای سالم به شکل دادن به برنامه های غذایی کمک کنید. تمایل طبیعی بچه ها را به فعال بودن تشویق کنید و به آنها کمک کنید تا مهارت های خود را افزایش دهند.
سنین 6 تا 12 سال: بچه ها را تشویق کنید که هر روز از نظر بدنی فعال باشند، چه از طریق یک تیم ورزشی یا این که در خانه فعال باشند. بچه های خود را در خانه با فعالیت های روزمره مانند بازی در بیرون از خانه یا پیاده روی خانوادگی فعال نگه دارید. به آنها بیاموزید که انتخاب های غذایی خوبی داشته باشند و آنها را در تهیه غذا، مانند بسته بندی ناهار، مشارکت دهید.
رده سنی 13 تا 18: به نوجوانان بیاموزید که چگونه غذاها و میان وعده های سالم را در خانه تهیه کنند. آنها را تشویق کنید تا در بیرون از خانه انتخاب های سالمی داشته باشند و هر روز فعال باشند.
همه سنین: زمان تلویزیون، تلفن، رایانه و بازی های ویدیویی را کاهش دهید و از خوردن جلوی صفحه نمایش (تلویزیون یا موارد دیگر) خودداری کنید. انواع غذاهای سالم سرو کنید و تا جایی که ممکن است وعده های غذایی خانوادگی را با هم میل کنید. کودکان را به خوردن صبحانه هر روز تشویق کنید. روزانه حداقل 5 وعده میوه و سبزیجات مصرف کنید. و نوشیدنی های شیرین شده با شکر مانند نوشابه، آب میوه و نوشیدنی های ورزشی را محدود کنید. مطمئن شوید که کودکان خواب کافی دارند.
با بچه ها در مورد اهمیت خوب غذا خوردن و فعال بودن صحبت کنید. با خوب غذا خوردن، ورزش منظم و ایجاد عادات سالم در زندگی روزمره خود الگو باشید. آن را به یک قانون خانوادگی تبدیل کنید و یک سبک زندگی سالم را در خود نهادینه کنید.
انکوپرزیس چیست؟
اگر کودک شما در مکان هایی غیر از توالت اجابت مزاج (مدفوع) دارد، مبتلا به بی اختیاری مدفوع است این می تواند خسته کننده باشد. والدین ممکن است تصور کنند بچه‌هایی که شلوارشان را کثیف می‌کنند رفتار نادرست دارند یا برای استفاده از سرویس بهداشتی تنبل‌تر از آن هستند که بخواهند بروند.
اما بسیاری از کودکان که فراتر از سن آموزش توالت رفتن (معمولا بالای 4 سال) لباس زیر خود را کثیف می کنند، دچار انکوپرزیس هستند. آنها مشکلی در روده خود دارند که میل معمولی برای رفتن به دستشویی را از بین می برد. بنابراین آنها نمی توانند حوادثی را که معمولاً به دنبال دارد کنترل کنند.
انکوپرزیس یک بیماری نیست. این یک علامت است که ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد.
در ابتدا، والدین ممکن است فکر کنند فرزندشان یک مورد ساده از اسهال دارد. اما وقتی این اتفاق ادامه می‌یابد، مشخص است که مشکل دیگری وجود دارد، به خصوص که کودک بیمار نیست.
از آنجایی که تجمع مدفوع باعث کشش روده بزرگ می شود، سیستم عصبی در گفتن زمان اجابت مزاج به مغز مشکل دارد. اگر درمان نشود، مدفوع کردن سخت تر می شود. در نهایت، کودکان ممکن است اشتهای خود را از دست بدهند یا از درد معده شکایت کنند.
مدفوع بزرگ و سفت همچنین ممکن است پوست اطراف مقعد را پاره کند و خون روی مدفوع، دستمال توالت یا داخل توالت باقی بماند.
وقتی که کودک نگران کثیف شدن( مخصوصا در ساعات بیداری ) هست، والدین از نگرانی فرزند خود آزرده می شوند. انکار ممکن است یکی از دلایلی باشد که کودک آرام به نظر می رسد – کودکان نمی توانند با شرم و گناهی که نسبت به موقعیت احساس می کنند روبرو شوند. برخی حتی سعی می کنند لباس زیر کثیف را از والدین خود پنهان کنند.
دلیل دیگر ممکن است علمی تر باشد: با عادت کردن مغز به بوی مدفوع، کودک ممکن است دیگر متوجه بوی آن نشود.
بیشتر موارد انکوپرزیس به دلیل یبوست است. مدفوع در هنگام یبوست سفت، خشک و به سختی دفع می شود. بسیاری از بچه‌ها مدفوع خود را نگه می‌دارند تا از دردی که هنگام رفتن به دستشویی احساس می‌کنند دوری کنند، که این زمینه را برای مشکلات گوارشی فراهم میکند.
یبوست:
در مورد مدفوع “طبیعی” طیف گسترده ای وجود دارد. یک کودک ممکن است یک یا دو بار در روزمدفوع داشته باشد در حالی که کودک دیگر فقط سه یا چهار بار در هفته دفع دارد.
کودکی که هر 3 روز یک بار بدون هیچ مشکلی مدفوع نرم و متوسط را دفع میکند ، یبوست ندارد. اما کودکی که یک روز در میان از مدفوع سخت (کوچک یا بزرگ) دفع می کند یبوست دارد. همینطور بچه های دیگری که ممکن است هر روز دستشویی بروند، اما فقط توپ های سخت کوچکی را دفع میکند و همیشه مدفوعشان در روده باقی می ماند.
علل مدفوع سفت می تواند شامل موارد زیر باشد:
برخی از کودکان ممکن است پس از رویدادهای استرس زا در زندگی مانند طلاق یا مرگ یکی از بستگان نزدیک دچار یبوست مزمن شوند.
جراحی رکتوم یا نقایص مادرزادی مانند بیماری هیرشپرونگ و اسپینا بیفیدا می تواند باعث یبوست یا انکوپرزیس بدون یبوست شود، اما این ها غیر معمول است.
هنگامی که کودک مدفوع را نگه می دارد، مدفوع در راست روده شروع به تجمع می کند و ممکن است به روده بزرگ برگردد و یک چرخه بد شروع می شود.
وظیفه روده بزرگ این است که قبل از اجابت مزاج ، آب را از مدفوع خارج می کند. هر چه مدفوع طولانی‌تر در آنجا گیر کند، آب بیشتری خارج میشود – و بیرون راندن مدفوع بزرگ و خشک سخت‌تر میشود. مدفوع بزرگ همچنین روده بزرگ را کشیده و ماهیچه‌های آن را ضعیف میکند و بر نورون های اعصابی که به کودک می‌گویند زمان دستشویی رفتن است، تأثیر می‌گذارد.
سپس روده بزرگ نمی تواند مدفوع سخت را به راحتی بیرون بزند و دفع آن دردناک است. بنابراین کودک اغلب با به خود پیچیدن، روی هم زدن پاها، به هم فشردن چهره یا راه رفتن روی نوک پا از دستشویی کردن اجتناب می کند.
با گذشت زمان، رکتوم و قسمت پایینی روده بزرگ به قدری پر می شود که برای نگه داشتن مدفوع برای اسفنکتر (دریچه عضلانی که عبور مدفوع از مقعد را کنترل می کند) سخت می شود. شلوارش را کثیف کند همچنین ممکن است مدفوع نرمتر از اطراف توده بزرگ مدفوع نشت کند و هنگام شل شدن اسفنکتر، لباس زیر کودک را لکه دار کند.
بچه‌ها نمی‌توانند از این کثیف شدن جلوگیری کنند و حتی تصوری از وقوع آن ندارند زیرا اعصاب سیگنالی را ارسال نمی‌کند که کودک متوجه شود.
اگر کودک شما هر یک از علائم زیر را داشت به پزشک مراجعه کنید:
یبوست یکی از دلایل اصلی مراجعه کودکان به متخصصین گوارش کودکان است.
انکوپرزیس یک مسئله رفتاری یا فقدان ساده خودکنترلی نیست. تنبیه یا تحقیر کودک دچار به انکوپرزیس فقط اوضاع را بدتر می کند.
در عوض، با پزشک خود صحبت کنید تا از این مشکل چالش برانگیز اما قابل درمان عبور کنید. همچنین ممکن است پزشک توصیه کند که کودک شما به متخصص گوارش مراجعه کند.
درمان در سه مرحله انجام می شود:
تخلیه رکتوم و کولون از مدفوع سخت. بسته به سن کودک و موارد دیگر، پزشک ممکن است داروهایی از جمله نرم کننده مدفوع، ملین ها و یا تنقیه را توصیه کند. ملین و تنقیه را فقط زیر نظر پزشک بدهید. هرگز این درمان ها را بدون مشورت با پزشک خود در خانه انجام ندهید.
به کودک خود کمک کنید تا دفع های منظم داشته باشد. این کار با کمک مواد نرم کننده مدفوع انجام می شود. مهم است که به استفاده از نرم کننده ها ملین های مدفوع ادامه دهید تا به روده فرصت دهید تا به اندازه طبیعی خود بازگردد. ماهیچه های روده کشیده شده اند، بنابراین برای بازیابی به زمان نیاز دارند.
همچنین از والدین خواسته میشود که زمان‌هایی را بعد از غذا (زمانی که روده‌ها به طور طبیعی تحریک می‌شوند) برنامه ریزی کنند تا کودک حدود 5 تا 10 دقیقه روی توالت بنشیند. این به بچه‌ها کمک میکند تا یاد بگیرند که به احساس دفع مدفوع توجه کنند.
کاهش مصرف داروهای گوارشی مصرفی ،زمانی که دفع منظم میشود، پزشک استفاده کودک از نرم کننده های مدفوع ویا ملین ها را کاهش می دهد.
به خاطر داشته باشید که اتفاق دوباره انکوپروزیس طبیعی هستند، بنابراین ناامید نشوید. ممکن است کودک شما در درمان دوباره یبوست بگیرد یا شلوارش را کثیف کند، به خصوص زمانی که مصرف نرم کننده های مدفوع را متوقف می کند.
یک راه خوب برای پیگیری پیشرفت فرزندتان، نگه داشتن یک تقویم مدفوع روزانه است. حتما به فرکانس، قوام (سخت، نرم، خشک) و اندازه (بزرگ، کوچک) مدفوع ها توجه داشته باشید.
صبر کلید درمان انکوپرزیس است. ممکن است چند ماه تا یک سال طول بکشد تا کولون کشیده شده به اندازه طبیعی خود بازگردد و اعصاب روده بزرگ دوباره موثر شوند.
اهمیت رژیم غذایی و ورزش
رژیم غذایی و ورزش در نرم نگه داشتن مدفوع و منظم نگه داشتن مدفوع بسیار مهم است. اطمینان حاصل کنید که کودک شما مقدار زیادی غذاهای غنی از فیبر دریافت می کند. میوه های تازه، میوه های خشک مانند آلو و کشمش، لوبیا خشک، سبزیجات و نان و غلات پر فیبر را مصرف کنید.
این راه های خلاقانه را برای افزودن آن به رژیم غذایی فرزندتان امتحان کنید:
به کودک خود کمک کنید روزانه مقدار زیادی مایعات به خصوص آب بنوشد،. آب میوه 100٪ رقیق شده (مانند گلابی، هلو یا آلو) گزینه ای است که اگر کودک شما به اندازه کافی آب نمی نوشد می تواند موثر باشد همچنین، محدود کردن مصرف لبنیات روزانه فرزندتان (از جمله شیر، پنیر و ماست) ممکن است کمک کند.
با نگاه به آینده
درمان موفقیت آمیز انکوپرزیس به حمایتی که کودک دریافت می کند بستگی دارد. برخی از والدین متوجه می شوند که تشویق کودک در طول درمان کمک می کند. به عنوان مثال، برای داشتن مدفوع (یا حتی برای تلاش)، نشستن در توالت، یا مصرف دارو، یک ستاره یا برچسب روی تقویم دفع قرار دهید.
سرزنش نکنید و فریاد نزنید – این فقط باعث می شود کودک شما احساس بدی داشته باشد و به مدیریت این وضعیت کمکی نمی کند. با محبت فراوان، حمایت و اطمینان از اینکه او تنها کسی در جهان نیست که این مشکل را دارد، فرزند شما می تواند بر انکوپرزیس غلبه کند.
